Dar Ağacı

Bir adam var dar aðacýnda
Elinde bin bir dertle dolmuþ yetmiþlik þiþe
Umurunda deðil dostlar
Evvel önceydi canciðerlik
Daldý gitti çaresizliðe
Sustu baktý çentik atanlara
Gözü karþýda müthiþ seste
Eti soðuk sandalyede
Yüreði yukarýlarda bir yerde
O da bilmiyor ki...

Ben dur... dedim
Ýçimdendi haykýrýþ
Son kez baktý dar aðacýndan
Süzdü içimdekileri

Ve vur dedi;

Vurunca namluya kalem titredi sayfada
Kanadý ellerim
Kelam düþtü söze
Yapayalnýzdý Kýzýlay köþelerinde
Heybeti vuslatýna ermek üzereydi
O olduðu gibi; Yapayalnýz ve aðýr baþlý...
Ýþte O adam nerde?

Bir dur dese,
Asýrlýk çýnar diz çöker karþýsýnda
Endamý asaletine bezenmiþti
Vatan O’na, þiirler kaleme emanetti
Tetiðe bir bassa, kahpe kurþun dile gelirdi nükredit’inde
Ben mi yalan söylüyorum,
Yalanlar mý bana doðru söylüyor bilmiyorum iþte!
Ben yüzdüm kahpeliklerde
Kalemimin asýlmamasý dileðim
Sezilmek mi? kimin haddine
Ezilmemek için bitmesin bu türküm

Geriye bakmadan ’dar aðaçlarýnda ölmeyenlere’
Katiyen ve katiyen sevgiyle,
Öldürmeyin beni þiirlerimde.
Ya kafama tek kurþun sýkýn
Ya da atýn beni mavideniz’lere...

NeYzEn.. 16.07.10 Ankara

Not: Kendimce, kendimle, kendime...



Bülent Kaya

Sosyal Medyada Paylaşın: