Yalnızlık...

En yakýn ucurum kenarýndan atýyorum kendýmý..
Ne rüzgar, ne yaðmur, ne güneþ…

Hiçbir þey umurumda deðil…
Faili meçhul bir yalnýzlýk þimdi benim ki..

Yoklugunda vurdugum morfýnler acýmý daha hafýfletýr þimdi..
Daha cabuk kabullenirim inan gidiþini..

Þimdi..
En fiyakalý kelimelerimle seslenýyorum sana

Açýlmayan perdelerin ardýndan..
Kararmýþ bütün sehir..

Bütün rüya’lar üstüme üstüme geliyor..
Özlemek yok buradaki sözlükte..

Kilit vurulmuþ bütün kulaklara..
Yaþayan ölülerin sokaklarýnda.
Nefes alýpta veremez olmus ýnsanlar..

ibrahim yýlmaz
Sosyal Medyada Paylaşın: