Kalplerde taþýnan koca boþluklar
karýþýr evrenin boþluðuna
manalarýný yitirmiþler
kaybolur,
o koskoca boþluklarda…
yalnýzlýk sokulur yamaçlarýmýza
usul usul götürür hatýralar bizi çocukluðumuza
atlýkarýnca, çarpýþan otolar
elma þekerleri, plastik toplar…
yara bere içindeki dizler
yine de küstürmezdi bizi düþmelere
düþtükçe kalkar, kalktýkça güçlenirdik
kocaman kocaman düþ ustalarýydýk
en çokta büyümeye heveslenirdik
büyüdükçe her þeyin sahibi olacaðýmýzý sanmýþtýk
oysa büyüdükçe
sahip olduðumuz en güzel þeyi;
saflýðýmýzý yitirdik
sokaklarýmýz vardý,
bizimdi sanki bize aitti o sokaklar
büyüdük þehirlerimiz oldu
o þehirlerde hiçbir zaman
o küçücük sokaklarda ki kadar
özgür olamadýk…
aðaç dipleri, komþunun çiçekleri,
güliverin maceralarý…
çocukluktan miras bize
o günlerin özlemi kaldý…
boþluklar bizi sardý
bulamazsak eðer evrenin manasýný
kaybolup gideceðiz
yutacak bizi bir zaman sonra
bu koca kara evrenin boþluðu…
( Dilek KARSLIOÐLU )
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.