Yürüyorum delik ceplerimden hüzünler düþüyor sarý bir sývý olup kaplýyorlar zemini üzerine basýp geçen onlarca kiþi olsun, zaten onlar beni hiç anlamadý ki…
yükseklerdeyim gökyüzüne salýyorum içimdeki umutlarý özgürlüðe azat edilen kuþlar misali süzülüyorlar göklerde, sonra yitiyorlar gözden belli mi olur, baþka yaþamlarda hayat bulurlar belki.
bir yelkenlide yüreðim rüzgarlarla oradan oraya savruluyor onlarca mil kat ediyor yine de bulamýyor sýðýnacak, sýcak, baðrýna basacak kendine göre bir limaný.
yaðmurlar yaðýyor üzerime ýslatýyor beni koruyan her þeyi çýkarsam versem hepsini eskiciye acaba karþýlýðýnda verir mi bana içimde yeniden açacak bir gökkuþaðý….
( Dilek KARSLIOÐLU ) Sosyal Medyada Paylaşın:
karveçay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.