o bahar
kaç sabah birikintisiyle yüzüme topladýn günahlarý
ayýþýðýndan çalýp rengimi kalbinin sahralarýna
ýssýz þehrin hücrelerine
kara bulutlarý indirdin
denizler uyuyordu
tüm insanlar
baþucumda...
maviye asýlan hayal ölüyordu
þimdi
sessiz vedaný kimseye uyandýrmadan
sarý duvarlara soðuk geçmiþi iliþtirip gittin
ve
gittiðin yerde bittin
adres deðiþtirdi ölüm korkusu izlerin
beyaz aynalarda güzelliðimi bozma benim
aðustosun yok
þiirlerin yok
kimselerin
dönme
arkana
bütün çizgilerini bozdu yaðmurlarým
geride býraktýðýn yalnýzlýðýn ýrzýna geçti gün
birazdan sana dönecek suretin
güneþin gölgesinde sallanmakta gece
perde kapanmakta
bu son oyun
son þafak
hatta son ýþýk
uçabilirsin
seni bütün boþluklarým tanýr
rüzgarýn benim
düþ/me bana
gökyüzünden bakýþlarýmý çektim
umut kalbimi çeliyorken ayaklandýrma aklýmý
ben gizli bir kývýlcým göðünden uzak
var git yoluna
maviden süzdüm karanlýðý
artýk hiçbir þeyimsin
yokluðunu öldüresiye dövdüm
nasýl susarým ruhum mutluluk çarpar
sabaha yakýn bir vakit gelsen de
uykum tanýmaz seni
siyah dalgýnlýklarda hayata susarsýn