EMANET ...!

Hiç bir þeyin deðerini bilemedik,
Yanaðýmýzda,
Emanet duran mutluluðu da daðýttýk.
Öfkeyi, marifet saydýk da,
Esaretten kaftanlar giyindik.
Parçaladýk, kendi dlimizle
Bölüp attýk, ellerimizle...
Þimdi ; Yüreðimiz yangýn yeri,
Ýçinde, kül yýðýný anýlarýmýzýn kalýntýsý.
Gözyaþýmýzda hükümlü kaldý,
Gidiþimizin ardýndan, bir biz bakakaldýk.
Islak mendilimiz, yol ayrýmýnda,
’Hoþ çakal ’ diyemeden
Kýrýp, dökülen ellerimiz sýzladý,
Ayrýlýðýn acýsý,
Adýmlarýmýzda baþladý.
Biz yenildik, biz yýkýldýk, biz ayrýldýk,
Yüreðimiz yangýn yeri,
Ýçinde,kül yýðýný anýlarýmýzýn kalýntýsý.

Emanet duran mutluluðu da daðýttýk,
Týp ký eþyalarýmýz gibi.
Her sabah gözgöze geldiðimiz bakýþlarýmýzý,
Son sigara izmaritinin , dumanýyla savurduk..
Bütün güzel günleri, týka basa doldurduðum,
Küçük bir valizdi, gözümü kapý eþiðine sürükleyen
Adýmlarým geri geri giderken,
Donup kaldým, öylece.

Gitmek kolay deðildi, kalmanýn çaresi yoktu,
Ellerim kilitlendi, baðrýmda..
Günlük okuduðumuz gazeteleri,
Buðusunda ellerimizi ýsýttýðýmýz, çay fincanýnda
Yanarken bir sevda masalý,
Biteceðine akýl sýr ermeyen, o bakýþlarý
Eþyalarýmýz gibi daðýttýk.
’Son ’ du, dediðimiz o yazýyý,
Yýrtýp attýk çöp kutularýna,
Paramparçaydý, yüreðimde savruldu.
Emanet duruyordu, yanaðýmdaki mutluluk
Ne gönül serveti iþe yaradý,
Ne de dünya malý kâr ediyordu.
Yýkýlan bir umuda, çaresiz kaldým
’ Dur ’ diyemedim..

Yanaðýmýzda,
Emanet duran, mutluluðu da daðýttýk,
Son kuruþla beraber
Her sabah kapýda bekleyen
Dilencinin ellerine býraktým.
Bize çok geldi, kýymetini bilemedik,
Onun ihtiyacý vardý,
Bizden çok ona yakýþacaktý.

Gidiþimizin ardýndan, bir biz baka kaldýk,
Gözyaþlarýmýzý aldýk yanaðýmýza,
Adýmlarýmýzý süpüren, bir ’ hoþçakal ’ dý,
Onu da çok gördük, birbirimize.
Bölük pörçük býraktýk, söyleyemediklerimizi.
Sol yanýmýzdan kesip attýk,
Yeþermesine, izin vermediðimiz hayallerimizi...
DÝCLE AYYILDIZ

Sosyal Medyada Paylaşın: