ALABORA

Ne gülmeyi becerebildik, gönlümüzce
Ne de aðlamayý bildik, edeplice.
Kimseler görmesin diye,
Hep gecenin kuytu karanlýðýný seçtik.
Zýrýl zýrýl aðlayan günlere
Eskileri aratan, yenilikler ekledik
Ne kavuþmayý bildik,
Ne de hasreti çekebildik,
Hep bir yerde boþluklar vardý,
Dolmayan bir bardak gibi.
Sevap gizliydi, günahsa üstü kapaklýydý,
Ne aþkýn narýyla yandýk,
Ne de aþký meleklerden aþýrabildik.
Kýymetse ; onu da hep kaybettiðimizde anladýk.
Yani iþ iþten geçince uyanabildik,
Giden bir yolcunun ardýndan
El sallamakla, geçiyor ömrümüz.
Talih, hep kuþun kanadýyla uçtu,
Biz sadece bakakaldýk, ardýndan.
Hiç bir zaman yetiþemediðimiz,
Bir rüyanýn peþinden
Soluk soluða,
Kan reva içindeyken, tabanlarýmýz.
Rotasý çizilmiþ, bir geminin yolcularýydýk,
Engin denizler ortasýnda
Tuzlu sular boðazýmýzda,
Kurtulmak için hep bir el aradýk,
Ya da kaçýþ için, bile bile battýk.
Yüreðimiz alabora,
Teslimiyetin mahkumu,
Suçu kadere yükledik,
Yol bilmez, trenin vagonlarýnda..

Sürekli deðiþen bir zamanýn, pençesindeydik,
Hýzýna yetiþemediðimiz yeni bir çað,
Farenin kediyle dalaþmasý gibiydi,
Yüreðimizde pini çekilmiþ bir bomba.
Sebepsiz ve sürekli kavgalýydýk,
Vakitsiz bir çaðýn, deðiþmeyen insanlarýydýk,
Belki de bu yüzdendi; Hep yenildik, hep savrulduk,
Gün görmeyen,hercai ömrümüzün satýr aralarýnda...
DÝCLE AYYILDIZ
Sosyal Medyada Paylaşın: