Zühal, İrfan abi ve ben
Zuhal söylüyor pervane aþýk olduðum asil kadýn, .Sanki bana söylüyordu þarkýyý..
Bana ellerini ver, hayat seni sevince güzel…
Teknede sarhoþ olduðum günler geliyor aklýma, mumlarý yakýp þarap içerdim. O an okuduðum kitaplarý ve þarkýlarý unutamýyorum. Sonra þaraplý dudaklarýmla öptüðüm kadýnlarý. Yorulmadan denizi izlerdim, ruhumun huzur tarafýndan becerildiði anlardý. Ne güzeldi. Alýþtým sonra ayrýlýklara terk etmekten zevk almaya baþladým. Önce burnumun direkli sýzlardý, gözlerim dolardý, baðýra baðýra aðlardým. Ben bu acýyla besleniyordum, ne tür bir hayvandým adýný bulamadým… Sonra unuturdum yeni tenler, yeni masallar, yeni yalanlar. Parlayan yeþil gözlerim uslandý çok zaman sonra. Kýrdýðým bunca kalp kýrýklarýnýn ardýndan anlamý var mýydý artýk bu sevmelerin.
Bu kadar kötü olmak zorunda mýydým?
Sevmeden seviþmiyorum boþ laf bunlar…
Kaç tane erkek hayýr diyebilir güzel bir kadýna.
Siktir git içimdeki piç…
Ben penceremdeki fesleðenleri seviyorum okþadýðým zaman elime bulaþan kokusunu. Güneþin doðuþu yerine batýþýný, kýzýla boyanan gökyüzünü seviyorum, usta bir sanatçýnýn kusursuz eseri.
Ýrfan aðabeyimde yok artýk ölümünden iki sene önce oturduðumuz masaya gökyüzünden bir serçe düþtü irfan abi hemen eline aldý. Minik serçe avucunda can vermiþti. Ýrfan abide binlerce kitabýn, yaptýðý resimlerin, heykellerin arasýnda üçüncü kalp krizine o dev gibi kalbi yenik düþmüþtü. Doktorlarýn sigarayý býrak demesene raðmen iki pakete çýkarmýþtý. Deniz kenarýnda bir kitapevi vardý iþi de evi de orasýydý, köy burasý benim köyüm diyordu gülümseyerek. Bir gün rakýlarýmýzý yudumken intihar teþebbüsünü anlattý bana. Arabasýyla tam gaz giderek bir yere çarpýp o süratle ölümü planlamýþ. Önüne çýkan bir köpeðe çarpmýþ arabadan indiðinde yerde yatan zavallý köpek parçalara ayrýlmýþ. Kusmuþ kendine küfürler etmiþ. Ölümden korkmuþ, parça parça ayrýlmaktan korkmuþ. Cinayetti bu korkunç bir cinayet.
Ýntihar cesaret ister diyerek noktalamýþtý.
Ýki yýl sonra gazetelerde irfan benli geçirdiði kalp krizi sonucu hayatýný kaybetti yazýyordu.
Dediði gibi ustanýn siyah beyaza yürüyordu ve Zuhal söylüyordu yalnýzlýðým, canýmsýn kanýmsýn, sen benim çaresizliðim-sin...
Sosyal Medyada Paylaşın:
serkan deniz kurt Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.