Ben karanlık bir adamım
Ben karanlýk bir adamým kendini aydýnlatamayan.
Kanayan yerlerimi sar diyorsun uçuklu dudaklarýnla.
Karanlýk bir adamým saçlarýný taramayan.
Yaþlý bir sonbaharým yapraklarý dökülmüþ. Çocukluðumda býraktým uçurtmalarýmý, horoz þekerimi. Tenha sokaklarda geziyorum, yanýp sönen sokak lambasý gibi ürkütücüyüm. Yaklaþma bana, sana da bulaþýr damarlarýmda dolaþan.
Ben aþk yoksuluyum, kirlettiðim tenlerle karþýlaþýyorum sokakta, tükürüyorum yüzüme. Ellerimde kan, yüzümde eskiden kalma bir çizgi. Sevmeden seviþtiðim kadýnlar, nede çoklar. Nede çok utançlarým. Ben aþk yoksuluyum.
Bakma bana öyle hem karanlýðým hem de kötüyüm, git sana da bulaþmadan içimdeki yoksulluk…
Sandalyenin kýrýk ayaðýyým, birazda serseri. Eski kaldýrýmlarda yürüyorum dilimde gözü nemli þarkýlar. Aþklarým sizi eskiciye verip yerine mandal alýp asacaðým kendimi o mandallarla.
Ve bir daha içmeyeceðim.
Küfretmeyeceðim geceye, sigarayý býrakacaðým.
Bir bok yapamayacaðým…
Yüzümüze vuran rüzgârýn rengi olsaydý, mesela pembe estikçe boyansaydý tüm sokaklar. Ya aþk? onun rengi olsa. Kýrmýzý, mavi, mavi güzel olurdu ama nedense içimden siyah geçiyor. Siyah kadar masum, beyaz kadar kirli. Artýk git kapýyý da kapat, pencereden sýzan ýþýk yeter bana ýþýklarý yakma.
Git tüm renklerini de al ve git.
Ben karanlýk bir adamým kendini aydýnlatamayan. Lütfen git.
Sosyal Medyada Paylaşın:
serkan deniz kurt Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.