Nazımca

Giderken sadece kýz kulesi ugurladý,
Nazýmý.
Sandala doldurdugu düþüncelerini,
Söyleyemeden hemde.
Vera bile unutturamadý ona bir an,
Onun unutuldugu vatanýný.
Hep iki sevgili arasýnda kaldý o,
Yaþamý boyunca.
Volgaya akýttý zehrini yýllar yýlý nazým,
Ve hasretlerini gönderdi göz yaþlarýyla.
Bir geminin küpeþtesine tutturarak hemde.
Kah hasretle yanan yürekleri serinletti,
Bu göz yaþlarý.
Kah söyleyemediklerini anlattý dalgalarýna,
Ýstanbul’un.
Bir gün kavuþmayý bekledi sabýrla hep,
Vera’yla beraberce.
Ve o günün özlemiyle yine yitip gitti nazým,
Buluþamayýp sevdikleriyle sessizce .
Sosyal Medyada Paylaşın: