RAHMET
Rahmet
Istar mý kuruldu ne, gökle yer arasýna?
Çekiliyor semadan sicim gibi yaðmurlar!
Merhem oldu topraðýn çatlayan yarasýna,
Rahmet yaðýyor gökten, fýþkýracak domurlar...
Yalnýz topraklar deðil, çatlamýþtý dudaklar...
Rabbim üstten tabana rahmete garkolduk biz!
Nisan yaðmurlarýyla yýkandý dal, budaklar!
Þükür, keder kalmadý, mutlulukla dolduk biz...
Sürüldü topraklara gökten amber dökülüp,
Bu ne güzellik ya Rab, toprak ne hoþ kokuyor!
Bereket indi yere kuru dallar sökülüp...
Allahým tüm kullarýn öyle rahmet okuyor...
Nasýl dirildi bakýn cansýz görünen dallar...
Kimi sevinçle açtý, kimi meyveye durdu!
Þimdi hep ihlas ile þükürde bütün kullar,
Dinmek bilmeyen rahmet gönülleri doldurdu...
Almýyordu nebatat ilk damlaya dek nefes,
Anlasýn cümle alem rahmetin önemini!
Yükseliyor kullardan haykýrýrcasýna ses!
Tekrar dirilen doða sürsün artýk demini...
Taþtý rahmet deryasý, sulanýyor gönüller!
Kuru dala can verdi yaratan usul, usul...
Açýyor mushafýný bembeyaz iri güller,
Ol denince emirler iþlenecek velhasýl...
Antalya-2012/04
TDK:
rahmet: yaðmur, merhamet etme, birinin suçunu baðýþlama
Istar: çok sayýda ipler çekili halý kilim dokuma tezgahý
domur: kabarcýk, tomurcuk
gark: suya batma, boðulma
mushaf: sayfalardan oluþan kitap, Kuran...
Halil Þakir Taþçýoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.