Yorgun bir kuþ gibiyim hayatýn çýkmazýnda
gözlerinde bulutlar taþýyan yaðmurlar gibiyim
bir tutam hüzün, bir avuç keder
ve çileli bir ömürden baþka nem var
ömrümki, zemheride buzdaðý
acýdan titreyen kar tanesi gibi ürkek ruhum
bedenim kýþ yorgunluðunu kuþanmýþ
güneþ doðmuyor artýk, yýldýzým da söndü
bir mevsim daha býrakýp gitti ardýndan gözlerimi …
ne zaman bir çift turna havalansa
ölesiye daðlarýmý özlerim
býraksam uykulara düþecek
kapanacak gözlerim
bir daha, bir daha hiç açýlmayacak
bir dað isterdim baþýmý yaslayacak
bir gök sarýp sarmalayacak
bir yýldýz isterdim uzaklarda ýþýyacak
benimkisi bir hayal iþte arkadaþ
biliyorum ki, bunlarýn hiç biri olmayacak
hazanlar düþtü beklemelerime
yollarýma yarasalar üþüþtü
dönüþü olmayan bir trende
menzili karanlýk bir yolun yorgun yolcusuyum artýk
dilsiz ve kimsesizlik nedir bilir misin?
çaðlayanlar aktýkça içime acýlar yakýyor ruhumu
gel görki, kime ne dersin, kim dinler beni
öylesine yorgun, öylesine kýrgýn ki bedenim,
taþýyamayacaðým aðýrlýklar yüklenmiþ canevime
bir türkü düþer dilime akþam olunca
gözlerime iki damla gözyaþý
yarasý kanayan acýlardan seslenir sesim
üþürüm gurbet olurum, hasret olurum
donar bakýþlarým, donar gözyaþlarým
öylesine efkarlýyýmki arkadaþ, ölesiye
her sabah penceremden kovduðum hüznü
her akþam kapýdan selamla karþýlarým
isterdimki, bir akþam kollarýmý gerip çarmýha
yüreðimi alýp gitsinler sabahý uzak kentlere
tutup bir denize serpsinler gözyaþlarýmý
yalnýzca balýklar görsün,
yalnýzca balýklar öpsün diye
yaðmurlar yaðsýn serviler üstüne
rüzgarlar essin doruklardan
bir tutam kül olsun sevdam
daðýlsýn okyanuslara
kimseler bilmesin
bir yapraðýn ürpertisine sarýp acýmý
dikenli teller içinde
yangýnlý çöller içinde
ölüm sessizliðinde kalayým