Yürüdüm
yüreðimin yollarýna sererek hýçkýrýklarýmý
yaðmur yaðmur tomurcuklara yaðdý gözyaþlarým
en içli sevdalarla beslerken yüreðimi
duygularýmý aþkýn denizine düþürdüm
acýlarki, zemheri kadar karlý, bir yol gibi uzun
kimseler görmesin diye
gözlerimde sel sel taþan yalnýzlýðý
kimseler duymasýn diye sesimi
ýþýk sýzmayan bir bodrumun karanlýðýna gömdüm yüzümü
ey dedim sustum
hey dedim sustum
ah dedim sustum
vay dedim sustum
unutsun yollar beni
unutsun güvercinim
öldüm
kirletilmiþ gökyüzüne savurarak hayallerimi
yükleyip cesedimi yüreðimin aðrýlarýna
kayboldum korkunç uðultusunda rüzgarlarýn
acýnýn sevinçle kucaklaþacaðý zamanlara saklamak için gözyaþlarýmý
bir yýldýzýn karanlýða gözkýrptýðý gecelere býraktým anýlarýmý
dertlerimi denizlere saldým ki; alýp götürsün uzak bir kýyýya gemiler
Ey hayat kýrgýným sana
hüznüm yýrtýk gömlek gibi duruyor her gün sýrtýmda
kýrýlgan bakýþlarýmda hüzün sýzýyor aynalara her gece
ne kimselere anlatacak bir öyküm var, mutlulukla baþlayan
ne de bir sevinç, gözlerimde bahar yeþili umutlar taþýyan
sularýn ötesinde bir çiçek büker boynunu her akþam adý gül
kokusu gül, rengi gül, gözyaþý gül, iki gözü iki çeþme
mutsuz, avuntusuz ve suskun
dudaðýnda yitirdim þarkýlarýmý, þiirlerimi o aþkýn
ey dedim sustum
hey dedim sustum
ah dedim sustum
vay dedim sustum
unutsun yollar beni
unutsun güvercinim
ey gecelerinde kahrolduðum hayat
sokaklarýnda sýrýlsýklam ýslandýðým þehir
artýk bu yerlere sýðamýyorum
gökyüzünde katar katar turnalar göçüyor sýlama
turnalar gidiyor ben kalýyorum
uyku tutmuyor geceleri
yitik düþlerimin gölgesine sýðýnýyorum
gölgeler gidiyor ben kalýyorum
bilki göçmen hiç bir kuþ uçamaz kanatlarý kýrýksa
hasretim ince bir yoldur yangýnlara
kýrýldý kendime saklaya saklaya içimdeki gül
tut ellerimden ikigözüm alýp beni sevinçlere götür
vefasýz dünyanýn ihaneti bitirdi beni
ardýna saklanacak gölgemde yok
sevinçler daðýtýrken acýlar toplayan bir çardak kuþuyum þimdi
þimdi ömrüm, saçlarým kadar karlý ve puslu
hüzünlü bir ýrmaktýr þimdi yanaklarýmda yüreðime akan
bilki artýk hiç bir þey avutmuyor beni
þefkatine sýðýndýðým sýcak bir kucak bile
ezilmiþ gelinciklerin çýðlýðýnda gizledim sesimi ve gözyaþýmý
kýrlarýn ürperiþi gibi dökülüyor dudaðýmda sözcükler
hýçkýrýklar boðazýma týkanýp kalýyor her defasýnda
her defasýnda dudaðýmda binlerce þiir kanýyor
binlerce þiir yanýyor içimde her defasýnda
ah yaralý güvercinim
içime vurma kanatlarýný
ya topla git yaralý kanatlarýný içimden
ya gittiðin yere benide götür...
kimse aldýrmýyor artýk sevdalara ah gönül
duygular mý köreldi? biz mi yetimiz ah!
acýnýn ve aþkýn kesiþtiði yerde
avcýlarýn sarp kayalara sürdüðü iki ceylan gibi kaldýk
tutup kime anlatsak acýyan yanlarýmýzý
yaralarýmýz aðýt olur uçar gökyüzünün boþluðuna
yüreðimin içini sevgi ile doldurup yakmak geçiyor içimden
ve savurmak küllerini her sabah seher yellerine
kurtulmak için prangalardan
bilirimki, yaþamak saralý bir sancýdýr sancýyan yaralara
ey dedim sustum
hey dedim sustum
ah dedim sustum
vay dedim sustum
unutsun yollar beni
unutsun güvercinim
ah yaralý güvercinim
yüreðimin ince sýzýsý benim
gidiyorum iþte
hep üþüdüðüm bu hayat sahnesýnde
gözlerimde iki yetimlik ah
gidiyorum
yolculuklara hüzün rengi veren þiirlerle
kan rengi þarkýlar býrakýyorum kalanlara
gölgemde yok arkasýna saklanayým
sayki ben hiç aðlamadým, gülmedim
hiç ateþe tutmadým yüreðimi
tatmadým sevgiyi, acýyý, ihaneti
sayki ben hiç doðmadým, yaþamadým, ölmedim
yokum artýk yokumsayýn beni
ölmüþ gibi deðil, hiç doðmamýþ gibi
Nuri CAN