YALNIZ SEVMESİNİ BİLENLER SEVEBİLİR

inceden gönül sulamýþlýðýmýzla
çiçekleri çýkmýyorsa dalýmýzýn gülüm
akýtacak yaþlarý olan gözlerde
bir çocuðun oyuncaðýný çalar gibi
aðlatmayý sever ölüm…

oysa ne fark eder
somalili de olsa
irlandalýda olsa olsa zühre
alýyorsa yüreðini
düþtüðün son uçurumdan
ihtiyacýn yoktur süleymanlýk mühre
belki de bundandýr inanmýþlýðýmýz
emeðin sevda oluþuna!
zühre?
yeter ki zühre olsun zühre…

þimdi sevebilirim
üstüne oturulmasýný bekleyen bir banký
þiirlerde yazabilirim ihanetlerden gelmemiþ
daha güzel gülebilirim mesela
sevebilirim dibindeyken kuyularýn,
sorduðumda seni anlatan kokusu olmayan çiçekleri
tehlikeli kýþlarý mesela
elim tutabilir mesela yýldýzlarý
eskimiþ bir duyguyla yeniden
çýkabilirim de
bir yýlanýn çöreklendiði dellenmiþ bir dala
sen – ben diye sayabilirim bittiði yerde sayýlarý
sevebilirim þimdi sakarlýðý
düþen bir tabaðý
kýrýlan bardaðý…

ne zamanki gelir kýyýlarýma
sövülmüþ bir ihanetin utancý olmayan dalgalar
yorgun iþçilerin yürüdüðü…
zonklayan þakaðýmda, zangýrdayan yüreðimde
yalnýz büyümeyince masum býraktýrýlýr çocuklar…

tohumlara çiçeklere sözüm yok…

þimdi ben konarak bir yerine, bir aþiyanýn
baþýmý göðsüne, hüznümü yüzüne sürerek
üstelik kýrýk kanatlarýna alýngan bir kuþun
bitirilmiþ bir duasý gibi…
iskilip nohut’u ekiyorum
alnýmýn son çizgisine sevdanýn

yalnýz sevmesini bilenler sevebilir…

Kenan Can YOLDAÞLAR

Sosyal Medyada Paylaşın: