İnsansın Sen !

Herkes ister aslýnda her zaman yanýnda duracak bir kiþi olsun.
Yalnýzlýðýnda sýrtýný sývazlayacak,
Derdine ortak,
Yoluna yoldaþ,
Umutsuzluðuna umut olacak.
Her zaman sayýklar durur da bulamaz öyle birisini.
Çok sever mesela,
Ama býrakacak korkusu vardýr ya,
Zorunlusundur ya hani o an,
Ya da ne bileyim yanlýþ bir kelimesi vardýr.
Býrakýverirsin.
Gönderirsin herkesi apayrý yerlere.
Bölge bölge daðýtýrsýn acýný.
Onuda gönderirsin, kendinde gidersin.
Duramazsýn, yapamazsýn onsuz.
Ne de onunla dayanýrsýn hayata.
Olmaz ! Yapamazsýn.
Ýnsansýn sen.
Býkarsýn, usanýrsýn.
Hevesin kaçar, kaybedersin.
Sonra aniden onu görürsün bir yerlerde, birþeyler yudumlarken ya da birisiyle konuþurken.
Bir akþam rüyalarýna geçer belki tekrar hatýrlarsýn.
Kaybettiðine yanarsýn.
Elindekilerle avunmaya çalýþmazsýn.
Ýnsansýn sen.
Yetinmeyi bilmezsin.
Rüyalar her gece hatýrlatýr sana onu ve sen bir sigara daha yakarsýn.
Sana son sözlerim bunlar bilesin.
Kaybeden ben olmadým.
Bak baþým dik yürüyorum ben.
Sen yanýmdan geçip kokumu almaya çalýþýrken, ben seninle ayný havayý teneffüs ettiðim için lanet okuyorum.
Bu saatten sonra gelme.
Bu saatten sonra kazanmaya çalýþma.
Kaybettiklerine yan, kaybettiklerine aðla.
Hatta öl istersen, geber !
Zamanýnda nasýl ben senin umurunda olmadýysam.
Bundan sonra sende umurumda deðilsin.


Sosyal Medyada Paylaşın: