Senin bana daha vermediðin bir hesabýn var. Kapanamayacak yaralarým gibi... Ne kadar konuþursan konuþ bitmeyecek bu hesap. Ve ne kadar merhem sürersem süreyim kapanmayacak bu yaralar. Dikiþ tutmaz yaralar açtýn bende. Yara bandýndan taþar yaralarým. Hesaplarýn hadlerini aþmýþ baþ kaldýrýyorlar. Hesaplarýna hesap soramýyorum. Susuyorum. Sustukça yaralarým acýyor, kanýyor. Kanadýkça biraz daha hatýrlýyorum seni deli gibi unutmaya çalýþýrken... Öyle yaralar ki ne dikiþ tutuyor, ne de kabuk baðlýyor. Ne zaman elele tutuþan bir çift görsem sövüyorum. Biliyorum çünkü onlarýnda yaralar oluþturduklarý var, yaralarýndan fazla. Unutmaya çalýþtýklarý... Ve onca emeðe karþý unutamadýklarý... Anlýyorum aslýnda herkes yalnýzlýðýna yalnýzlýk eklediðini bilmeden yol alýnca sonu hep hüsran... Sonu hep SON...
OnDokuzAralýkÝkiBinOnBir / 15.00
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hypochondriac Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.