Gözlerimin gecesidir gözlerinin yokluðu,
Ateþ böceklerinin nazlý türküleri
ince bir yol içre kalýn hasretlerdir sýzlatan
Yüreðin bam teli dedikleri en geçmiþ zamandan
Ta bu güne var olacak,
Ta saçlarýndan tutup, meleklere okþatacak
Gündür yokluðun.
Yokluk,
Ah kimi evlerde kuru ekmektir, kupkuru ekmek!
Ýnanmazda aklým, biraz dýþarý çýksa gerek!
Bu zamanda ekmeksiz kalan mý var?
Bu zamanda akþamüstü açlýktan aðlayan mý var?
Var... Dost var, yar var, billah aðlayan da var
Midesine açlýðýn sýzýsý girip girip,
Kaderine yanmadan susanda var!
Sonrasý...
Ah sonrasý yine acýlarý bölüþen analar!
Yollardayým, gözlerinin yollarýnda dumanlar.
Ýki çiçek parmaðýma sarýlýyor;
Biri yoksanda severime
Diðeri severimde yoksuna kaçýyor.
Hayret ediyor kediler,
Yanyana her gün onlarcasý
Gözlerime dahi bakmadan yanýmdan gidiyor.
Gidene selam mý verilir, hoþ mu kal denir, bilmem ki!
Hiç buna alýþan insan var mý ki?
Çayýmda Mevlana semasý, Mevla der ki:
’A kulum, neden dinlemedin benim sözlerimi
Çok mu aðýr geldi, çok mu zor geldi sana dünyanýn hikmeti?’
Soranda Mevla mý, yoksa kendi sesine tapýnan caným mý?
Caným, ah caným, yanmaktan baþka neye müptela?
Derin kuyularda, aydýnlýk hep gebe karanlýða.
Karnýna,
Tam da iki huysuz günün dudaklarýný birleþtirip
Öptüðü o mahmur saatte,
Terini silen kara sevdalarýn treninde.
Bilmem ki... Tarihe geçer mi her sevda,
Tarihe sýðmayýz dersen, emmez mi hasret vuslatlarý
Vuslatlar bölünmez mi hasretle yana yana?
Þimdi an’a, a’nam diye dersun zenginin þerefi,
Þerefsizden þeref umarak hem nasýl yaþanýr ki?
Yaþamak,
Çillerini dahi dökmeden yüzünden,
Ve sebebini dahi bilmeden, severek, çekerek, inleyerek
Kimi geceleri ayný bestenin narýyla sebeplenip
Tuzu olmayan bulgur aþýna diz çöküp sevinerek...
Yaþamak, ah yaþamak!
Tuttuðum vardiyalarýn haddi hesabýný karmadan gecelere,
Evimde soba, evimde sýcak oda, odada hayaleti vuslatýn
Bir de sýmcýcak sarýlacak varlýðýn,
’Varlýðýna feda olsun derken onlarcasý yýllarca’
Sana söylendiðini nereden bilirdim kendi adýma.
Tuttuðum vardiyalarda,
Kömür iþçilerinin gaz kokulu elleri
Ellerinde karbon, ellerinde ekmek, su, kitap
Her nefesleri nimet...
Ah o eller ki, benzer mi benim kara kaplý ellerime?
Ellerim kara kaplý coðrafya,
Utanmak için yüzüne bin kere tövbeler ede,
Fakiri doyura!
Sen gözlerimin nuru!
Kimi zaman yanlýþ anla beni,
Kimi zaman ört yüreðimin üstünü.
Kumlar gelsin, saçlarý daðýlsýn çocuklarýn
Hem çarýk gece, hem gece sesiyle yanýk!
Dinmez acýlarda manolya çiçeðine sadýk,
Murat suyundan çektiðim göðsünün tam ortasý
Bir tarafý fener, öteki yaný aðýr yaralý.
Bazý zamanlarda açýlýrda rüzgarýn baðý
Eser de saçlarýn gibi kopacak bir aralýk
Daðýldýðýn sekiz kanatlý kelebek adýna,
Kýllarý mesrur, vahasý okyanus oluncaya
Her kuþun ötüþünde Cemil olanýn duasýyla,
Sanki seni anlatmak için büyüyor yarýnýn çocuklarý.
Yar deyu, yar deyu, yar deyu...