Delik deþik tereddütün çocuklarý
Þu Aðrýlý, þu Sivaslý, þu da Ankaralý!
Enstrumental çalabilmek hayalinde çöp bidonlarý...
Benim gibi biraz;
Elimde kaðýt kalem, bir bank da sana yazýyor olmalý!
Olmak mesele deðil, oldurmak haricinde,
Ayný ismi paylaþmaktan kavgalý pideciler gibi,
Un döküp, daha fazla yufka açmalý!
Gereklilik de bir zulüm, bir harfatasý olmalý!
Mesela gererken bir þeyi, ek bir sevdasý kalmamalý!
Hani giderse þimdiki sevdiðim, dönerim diye eskisine
Hiçbir þey olmamýþ gibi sanki!
Sanmayý da o an ki hata bilip,
Davulun tenorsuz halinde,
Gömleðinin ilk düðmesini açmaktan utanan kýzlarý düþünüp,
Sevdi mi insan, susmamalý!
Ama bir hata, belki de ezelden alýn yazýsý!
Ben sevdim mi, anlatýrým sayfalarca,
Sanki gereklilikmiþ gibi tüm insanlara,
Hissettiðimi dökerim mýsralara, satýrlara.
Þimdi elimde ne kaðýt, ne de kalem aslýnda!
Herkes gibi biraz sarhoþ ve biraz da muamma,
Adýný koymak için kafa yorduðum þiirin sonunda
Seni düþündükçe seviniyorum aslýnda!
Ne kadar da çok ünlem ve gereklilik varmýþ, hayat zor iþte!
Ýsminini koymayý sona saklamadýðým þiirler içinde,
Öpüyorum gözlerim kapalý seni
Ve dinliyorum buðulu sesini:
-’Bu þiir de olmamýþ, ikinci defa okumadýðýn için deðil mi?’
.