Muhatabým müslüman; sözüm yok îmansýza
Gönül ister ki mü’min basmaya çürük dala
Üstüne gelse cihan, özünden îman sýza
Hakk rahmetinden emîn, umman-ý aþka dala
Mest ederken beþeri kýblesiz semah þeri
Gam çekmemek ne mümkün; yakar elbet içimi
Kul, alaya alýr da, Yaradaný, mahþeri
Umduðu bal tasýndan ab-ý Kevser içimi
Her kim ki huzur arar bellidir bunun yolu
Bir Dergâh-ý Âlî’de kendini aþka vursun
Bilmek gerek "Vav" nedir; ne bu Kaf bu Nun Yolu
Ki, kalbi suflî deðil, ilâhî aþk kavursun
Muradý firdevs olan vazife ne biliyor
Sýratýn üzerinden geçilmiyor ki Bir’siz
Nefis tuzak kurarken Ýblis býçak biliyor
Maharet ayýk kalmak ve yaþamak... kibirsiz!
Ne zaman þu genzime hasret sýzýsý düþse
Yolcu eder Hirâ’ya dumanlý daðlar beni
Hýçkýrýðýma sebep yarým kalan o düþse
Göz aðlar, gönlüm aðlar; süzülen daðlar beni.
Ýsteriz ki ar bile, hep incitmeden yaza
Sevgiyi harmanlaya, aþk ile kar’a kalem
Hassas gönül kalemiz; mevsim dönerken yaza
Esir olmaya kýþa; batmaya kar’a kale’m
Mecit Aktürk