Herkez geldi bir sen yoksun...

Bu gece daraldým, dýþarý cýktým…
Haber aldým dostlarýndan sende çýkýyormuþsun her cumartesi..
Aslýnda daraldýðýmdan degil, o bahanemdir;
umudumun bir bahanesi..
Hani cogu zaman umudumuzun, ya da vicdan azabýmýzýn bir bahanesi olur ya..
Ondan iþte..
Asýl nedenim seni görmekti bu aksam..
Geldim, vardým !
Etrafým doldu, taþtý.. Meraklý kalabalýðýn arasýnda gözlerimle yer açmaya calýstým kendime, seni görebileyim diye..

Saatlerce beklerim, beni etkilenmeye calýsanlarýn sýkýcý muhabetlerini dinliyor gibi oldum ve kibarca gülümsedim onlara... Ruhum ise baðýrýp cagýrýyordu icimde:
,,Nerdesin sen ’.. diye.

Herkez geldi bu gece:

Umut-þarap eþliginde;
Tutku-müziðin notlarýnda;
Sonunda ise hayallerimin kýrýk bardaðý yere dustu..
Bir birinden ayrýlan cam parçacýklarý yeniden kavuþma umitleri ile
yere serpildi ve bana istemeden onlar kalbimi özetledi.
Kac kez kýrýldý, parçacýklar hala yerinde ve yaþýyorum..
Onlarý bizi bir birimizden ayrýlan kýrgýnlýgýn inadýna bir birinden hic ayýrmýyorum.

Ne sucu var kalbimizin, hislerini sesli iletmeye cesareti yoksa dilimizin..
Herkez geldi, bir sen yoksun bu gece..
Bir yerden çýkýp gelebilsen, dilinin dugumunu çözüp kýrýlan kadehimin yerinde elini elimle kavusturabilsen...
Ve avutulmazsak hic birdaha hasretin pýnarýnda..

Sosyal Medyada Paylaşın: