Çocukluğumu Geri İstiyorum Senden Yeşil

Yeþil..
Biz seninle tesadüfen karþýlaþmadýk mesela,
Bir sokakta çarpýþmadýk, kitaplarýmýz bile yere düþmedi aslýnda..
Biz seninle ayný yerde bulunma zorunluluðu olan,
Birbirinden uzak ve alakasýz insanlardýk küçük bir þehrin avuçlarýnda.
Mecburen merhabalaþtýk çocuksu sesimizle,
Adlarýmýzý bile ister istemez öðrendik yabancýsý olduðumuz dudaklardan..

Sen,
Adýmý ne de güzel söylerdin öyle..
Seslenirken,
Hele de ben kavga ederken çocuðun biriyle.
Ellerini çýrpman, adýmý haykýrman..
Her ne kadar cesaret verse de o an,
Tek yumruk bile atamadým ben o çocuða Yeþil, sen de gördün;
Kavga etmek istemiyordum,
Bu yüzden ellerim sadece itiyordu onu..
Hatta merhametim yüzünden yumruk atamadýðým için ona;
Kaybettim o kavgayý,
’Yere düþünce pantolonum çamur oldu, üstelik yýrtýldý’ diye aðladým.
Kaldýramadým aslýnda,
Gücüme gitti, o çocuk yanýnda dövdüðünden beni.
Her ne kadar gözyaþlarým öpse de sonra yanaklarýmý,
Bazý þeyler öpünce geçmiyor iþte Yeþil,
Hâlâ daha geçmedi.
Hâlâ daha çocukluðum sýzlýyor anýlarýmda.
Unuturdum kimbilir, sen öpseydin geçerdi belki..

Elini ilk kez elime dokundurduðun aný hatýrlýyor musun Yeþil ?
Gözümde canlanýyor hâlâ, nasýl da korkmuþtun o an.
Hangi dilde olduðunu bile bilmediðim bir bakýþ fýrlatmýþtýn yüzüme,
Elini götürmüþtün sonra yüzüne.
Utanmýþtým, tüylerim diken diken olmuþ batmýþtý sözsüzlüðüme.
Arkana bile bakmadan hýzlýca bir þekilde gitmiþtin,
Gitmiþtin iþte.
Alýþmalýydým buna,
Birlikte yýllar geçirecektik beraber ama sen hep uzaðýmda olacaktýn;
Bir yabancý gibi, bense bir yalancý gibi..
Alýþmalýydým, alýþtým da zamanla..
Unuttum seni,
Aþk ile hiç alakamýz olmadýðýný öðrendim sonra..

Çocuksu, saf ve temiz duygularýmý..
Çocukluðumu geri istiyorum ama senden Yeþil !
Bana geri verebilir misin onlarý ?
Ben sana aþýk olduðumu sanmak istiyorum yeniden,
Aðlamak istiyorum seni bahane ederek,
Acým ol, acýma sýz istiyorum gözlerimi kapattýðýmda..
Hayat,
Büyüttü beni; sol göðsündeki acýlarla emzirerek,
Aldý çocukluðumun sýcak kucaðýndan, attý yetiþkinliðin soðuk sokaðýna..
Ben büyüyünce acýlarým da büyüdü Yeþil !
Hatta ben daha küçük kaldým yanlarýnda.
Baþa bile çýkamadým,
Çýkamýyorum da hâlâ..

Yýllar sonra,
Az da olsa anlatýnca derdimi, içimi birkaç damla dökünce sana.
’Hayatýn daha ne zorluðunu gördün’ demiþtin ya bana.
Haklýydýn,
Zorluklarla hep gözüm kapalý yüzleþmiþtim aslýnda..

Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın: