Ýnsan/ Beþer
Az kalsýn gidiyordum bu hayattan býkarak,
Oysa yaþamak için sebepler ne de çokmuþ!
Baðýrýp duruyorken yeri göðü yýkarak...
Gördüm ki feveranýn hiç de gereði yokmuþ!
Alýyorsan mest olup kokusunu güllerin,
O renkler, o güzellik gör ne büyük emektir...
Duyuyorsan sesini þakýrken bülbüllerin,
Yaþamak için pek çok sebebin var demektir!
Çekiyorsa ciðerler doðadan bol nefesi,
“Halk içinde muteber” olmasa da özdür o...
Dupduru pýnarlardan akan sularýn sesi,
Ne gönülleri okþar, ne bitmeyen sözdür o...
Diriliþin sembolü ilkbaharý yaþarken,
Kýrlarda menekþenin hazzýna doyulur mu?
Zümrüt çimenlerinde bir kuzuyu okþarken...
Bu sevgi üzerine bir deðer koyulur mu?
Elinde fýrçasýyla uçarken kelebekler,
Gökkuþaðýyla her gün boyarken çiçekleri...
Bilmem ki insan baþka yaþamaktan ne bekler,
Her gün göze batarken hayatýn gerçekleri?
Okþasan bir yetimin baþýný þefkat ile
Yaþamayý sevdiren bir sevdaya tutulsan...
Bir fidana su versen gök yarýlýrken bile!
O zaman istersin ki dünyada unutulsan...
Oysa yaþanan süre ne kýsalýr, ne uzar...
Yaratan ne yazmýþsa insan onu yaþarmýþ.
Takdiri bozsa, bozsa ancak mabudun bozar!
Derler ki; “Ýnsan beþer, arada bir þaþarmýþ! ”
Antalya–2012/03
TDK:
feveran: Birdenbire öfkelenme, köpürme, parlama
mabut: Kendisine tapýlan varlýk.
Halil Þakir Taþçýoðlu
KENDÝ ÞÝÝRÝMÝN ÝLHAMIYLA...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.