Yalnızlıktan Öte

Kalem de yazmýyor bazen seni,
Kömürü bir türlü dökülmüyor hiç beyaz kaðýda.
Ýþte o zaman aðlayasým geliyor,
Sonra farketmeden ýslanýyor kaðýt gözyaþlarýmla.
Satýrlarca dökmüþ oluyorum içimi kalemimi bile kýpýrdatmadan,
Ama hiçbiri okunmuyor asla..

Senin olmadýðýn koca bir þehirdeyim þimdi,
Saat gecenin bilmem kaçý..
Karþýlaþma ihtimalimiz bile yok,
Çýkýp dolaþsam þu sokaklarý..
Sen yoksun, aþk da yok.
Zaten her tabela iþaret ediyor yalnýzlýðý,
Boþ duraklar, soðuk banklar..
Kalabalýk bir otobüsüm olmuyor hiç bu saatte,
Hatta otobüs bile geçmiyor çoðu zaman..
Geceleri beklemeye alýþýðým aslýnda,
Ama gelen olmayýnca gidiyorum gündüze.
Uyumaya çalýþýyorum göz kapaklarýmla örterek üstümü,
Bir rüya, bir kabus canlanýyor anýlarla,
Aðlayarak uyanýyorum sonra..
Notalarýný ezbere bildiðim saat tiktaklarý senfonisi,
Ayakkabý týkýrtýlarýn gibi..
Bazen gelme ihtimalinle umut dolu,
Bazense iþkence;
Her saniyede kalbime basa basa gidiyorsun sanki..
Gözyaþlarým akýp giderken yanaklarýmýn nehrinden,
Akrep yelkovaný bekliyor, zaman duruyor sanki..
Özlem dökülüyor dudaklarýmdan birkaç kelimeyle,
Susurak siliyorum elimin tersiyle..

Yanýmda sen varsýn sanmýþtým az önce,
Yanýlmýþým;
Yalnýzlýk baþýma vurmuþ sadece..

Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın: