-gene sessizlik, gene sensizlik-
ne zaman seni düþünsem bir sessizlik çöker gözlerime,
içimden bir ses git der, git ve anlat olmayacak iþleri,
yapamýyorum, çivilenip kalýyorum bulunduðum noktaya,
kendimle konuþarak öylesine, sessizce…
-sensizliðin diðer adý sessizlik-
umut mu umutsuzluk mu bilmiyorum ama
eskisi kadar kýskanmýyor, kýzmýyorum da sana,
ilgisiz…
-hatta umursamaz olduðumu anlatmaya çalýþýyorum-
yüreðime…
gene de ara sýra,
yani aklýma her düþtüðünde fena daðýlýyorum,
biliyor musun o an, sana koþmak geliyor içimden,
seni seviyorum diye avazým çýktýðý kadar baðýrmak,
olmuyor, yapamýyorum…
-belki de adý gururdur bilmiyorum-
saðanak saðanak dökülmüyor artýk gözyaþlarým,
sözümüz söz, biliyorum ben nasýlsam sen de öylesin,
hani hep söylerdik ya “kendimden biliyorum” diye
evet kendimden biliyorum elbette…
-kendimden biliyorum gururun ne demek olduðunu-
ama boþ ver, sen aldýrma sözlerime,
biliyorsun iþte, hem mevsim, hem ben duygusalým,
sitem edecek birini aradým etrafýmda anlayacaðýn…
demem o ki, yani varsayalým hiç tanýmadýk birbirimizi,
iyi yanýndan bakarsak, bir süreliðine de olsa oyalar bizi,
nede olsa umut etmek en iyi züðürt tesellisi…
13.03.2012 /Hatice AK
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.