Ben Vurdum Zaten En Dibine..

Gecenin rengine bürünmüþ,
kurduðum sayýsýz denklemler..
Yakarýþlar semada,
sema, karanlýk..
Çýðlýk çýðlýða bir sessizlik..
Bu nasýl bir kýyamet?
Akla zarar!
Kopsun istiyorum, zaten pamuk ipliðinden ibaret..

Yalnýzlýðýn cesur kahramaný oynuyor yazdýðýn romanda..
Viran bir þehirde kayýp kentin kalpsizi ben..
Bir kahramanlýk var serde,
Düþe-kalka, kýlýç elimde,
Kalanlarýna ben vuruyorum,
Ýçimin acýyan en kuytusunda!

Dile geliyor cesaretsizliðim;
‘’bundan ötesi yok diyor; Ne vuruyorsun?’’
Umut diyorum, umut..
kalmasýn tek zerresi..
hadi ölüm yok belli, ama, umutta ölsün istiyorum..

Sahtelikler adýna dem vurmuþ,
Soluk alma mücadelesiyse artýk arda kalan,
Ýstemiyorum!
-Ben kalmýyorum.. Al oda senin olsun..

Ýyiye ve güzele bir kelam istersen,
her harfi aþka adanmýþ bir serenadý dizi veririm bir kitaba..
ama melodisi detone olmuþ bir yaþam artýk elde olan..
Gözyaþlarýyla yazýlsaydý, çok harfler dökülüverirdi Gözlerimden,
Ama
Kopsun istiyorum, zaten pamuk ipliðinden ibaret..

Ola ki ümitlenirse yüzümdeki gülmeler,
Onu da hançerlerim! baðrýnýn orta yerinden..
Hadi ölüm yok.. ümit diyorum, ümitte kalmasýn!
Vurma diye sýzlanma!
Ben vurdum Zaten En dibine..