Çarmıha Gerişmiş Öz'de ki Yakarışlar..

Acýyla iþleniyor gözümün gördüðü gönlüme..

Kasvetle hýçkýrýyor benliðim, ‘’ben bu deðilim diye..’’

iç yangýnýmýn telaþý varken suretinde,

ben seni kime ne diye aðlamalýyým ?

Dokunmak haram diye dökülüyorken yüreðime,

bu neyin yazgýsý?



Mabedimin yýkýlýþý ve yasaklar oynuyorsa hecelerimde,

sen neyin yanýlgýsý oluyorsun da,

hangi beni yeniyorsun ?

Ben satýr aralarýnda boþluk oluveriyorum?



Bir adý olmalý.. Oldurmalý bir yerde seni,

yoksan eðer; ne diye beni yer ediyorsun.. Bir ediyorsun..

Yok ediyorsun!



Günahýn benim kanýmdaysa dokunma!

Acýmýn izahýna gerek yok yokluðun var ya..



Sana sessizliðimi baðýrmak isterim..

Lakin, boðulmaktan çekinirim.. Gözyaþlarýnda..

Sakýnmam, kendime deðil,

kýyamam o akýttýðýna..



Yar deyip geçme.. Yara’sýn yaramayan benlikte..

iki satýr arasý günah çýkarmalar,

Bu özür deðil, çarmýha gerilmiþ öz’de ki yakarýþlar..



Sus-pus olmuþ kelimelerin altýnda ezilirken,

gözlerinin aðýrlýðýný sana anlatamam..



Meçhule muhabbetler çýðýrýyorken yakarmalar,

nasýl can kaybý..

bak iþte sessizliðim..

Bunun en yakýcý cevabý..