bedeni toprakta etmenin tek sarti ruhun arþa varmasý mý?
Bir kýyam bir cesede mi baðlý?
En son yürekler ölüyorsa biri kaldýrmalý artýk bu meftayý.
Tükenmeleri eziyorum ve deþiyorum acýyan yanýmý..
Ayný yara her gün bir daha kanar mý?
Bir hezimet bin ah ederde,
bu ahlar bir yasamý bir tahtaya sýðdýrmaz mý?
Ve bu zaman herþeyin ilacýdýr yalaný kimin uydurmasý?
Ve zaman yine gecerde acinin bagrinda durmasi hikayesi gerçeklesseydide üstüne, üstüne basmasaydi ,
hep orada Kalsaydýda
biz bir daha, bir daha anýmsamasaydýk
daha hoþ olmaz mýydý?
Bu sorgular gece’ye yama mý?
Ve yastýðýn bir yaný herkeste ýslak mý?
Serseniþler ayyuktaa...
Dokunma yanarsýn..
Duyma aðlarsýn...
Yaklaþma acýrsýn..
’’Ahh.. simdi boyum ölçütünde bir tahta kabuk olsa, ve artýk bedenim toprak koksa.. Gülmek güzeldi ama bilirim, ölümde çok yakýþýr bana... Sosyal Medyada Paylaşın:
VeyselErgün Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.