Galiba Unutuyorum Seni

Parçalansýn ellerim,
kalemi sýmsýký tutan terli avuçlarýmla beraber.
Elini tuttuðum gibi,
ettiðim yeminler; hiç býrakmayacaðým derken ki..
Nerde.. Rüyalarýmda..
Hayal bunlarýn hepsi,
zaten artýk rüyalarýma da gelmiyorsun..

Biliyor musun ?
Galiba unutuyorum seni,
en çokta unutmayacaðým dediðimi.
Yine kopuyor bu yüzden içimde bir fýrtýna,
damarlarým bile kopuyor içten içte içimde,
hissedebiliyorum.
Uzun zamandýr gelmiyorsun ya hiç aklýma,
özlemedin mi beni yoksa ?
diye düþünüyorum.
Ya da ben mi hiç özlemedim seni.
Hayýr, çok özledim!
Bunda yalan yok,
hem sen de yoksun yanýmda
gözlüðüm olmadan da görebiliyorum,
yemin ederim.
Evet yoksun,
çünkü bir ömür tüketemedik ki beraber,
saçlarýný süpürge ettiðin adam ben olamadým ki..
Þuan neredesin diye sorsam, belki..
Belki de karanlýk bir mezarlýktasýn,
inanýlmasý güç bir olay olsa da belki sen öldün,
bir kere bile dokunamadýðým bedenin toprakla seviþiyor þimdi..

Aðlýyorum,
hayalini kurduðum sana benzeyen küçük kýz çocuðumuz gibi
ve yalnýzca susuyorum,
gerçekleþmediði için yýkýlan hayallerim..
Bu yüzden hâlâ enkazýn altýnda gibiyim
ama yine de yeniden susuyorum,
çalan þarký seni bana hatýrlattýðý için.
Dudaklarýmla eþlik etmeden sadece dinliyorum..

Þarkýlar daima hüzünlü, þarkýlar hep bir veda havasýnda.
Ýyice yaþlanmýþým artýk, þarkýlar seni hatýrlatsa da
Galiba unutuyorum seni,
kusuruma bakma ve asla kýzma
mazur gör çünkü; üzerimden yýllar geçti..

Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın: