Sensizken bu þehir, kýrýk heykellerle dolu bir mezarlýk gibi. Kasvetli bir karanlýk ve kayýp ruhlarla dolu bir çocuk bahçesi. Oyun oynamak kadar eylenceli sanýyorduk ölümü, Ve umutlarýmýzdan yapýlma uçurtmalarýmýzý uçuracak kadar þiddetli esiyordu yaþam. Gidenleri izlemekti kaderleri, bu kara bahçede sýkýþýp kalmýþ kayýp ruhlarýn. Hepimiz çocuklugumuzda oynadýgýmýz saklambaç oyunundaydýk sanki. Kimimiz korktuðu için çabucak saklandýðý yerden çýkýp geliyordu, Kimimizse, bir daha bulunmamak için bilinmeyene doðru gidiyordu. Birbirimizin adýmlarýný takip etmek kolay aslýnda, toprak bir bahçede oynadýðýmýz için hepimiz. Ama herkes gibi, cesetleri çiðneyerek kalanlara el sallayamazdýk biz. Atmayan bir kalp, soluk bir ten ve kýzarmýþ gözlerimizle yaþayan insanlarý izlerken; Ben, biz ve hepimiz aslýnda kayýp mezarlarýmýzda, öldürdüðümüz tertemiz sevdalarý gizleriz...
01.19 15.10.2O11
Burhan Karaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
KaNKayBı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.