Þimdi
Büyük ölüm þarkýsý baþladýðýnda
Gölge inceliyor vurgun yiyor insan
Kendisini çýkartýrken görüyor:
Uzlet çukurundan
Günlük susmalarý alýp
O büyük hüznüyle aydýnlýða doðuyor
Düþlerde eylem üretiyor insan
Beynin kanatlý karýncasý yorgun
Geçmekte olana âsi
Gelecek olana hücum edecek
Hazýrlýksýz döngü bilmiyor insan
Yani insan
Atlantise çökmeye hazýr
Emniyete alýnsa özü
Maðrur bakýþlarý deliniyor
Kýsacasý yaþarsa derviþ yaþayacak
Ölürse çürümüþ, nefret ve kinden
Dökülecek topraða
Yukarýda cennet kuþu kanatlarýný açar
Ecel mai gece gibi görünür
Peþinden yuvarlanýr ay
Her þey susar aðaçlar bile
Baþlar büyük ölüm korkusu
Bir toprak ki insanýn diþileriyle ayrýldýðý
Taranalým vurulalým bulunalým sezgisi
Dün yokmuþ bugün varmýþ insan
Ýlk mevsim yeryüzünü deðiþtiren
Ýlk insan gözleriyle yumuþamýþ gök teni
Sev ve yarat diye baþlayan milâdî bir þiir gibi
Çanlar çalýnýrken gelecek iþte öyle
Kara geçmiþte kaybolur
Ahh insan þimdi.