Sýzýlar denizinden
Bir yaðýzlýk süpürür yalnýzlýðýmý
Kimseler kalmaz yeryüzünde
Düþer yorgunluk görünür çýplaklýðým
-Sen! Allah’sýz; saçlarýný önüne katýp geldiðin zaman-
Iþýk tozlu kentlerin üzerinde geziyorum
Baðýþlasam; içimde büyüttüðüm seni
Uyuþtuðum gözlerinle kalacaðým:
Bütünleþtiðim kader yolunda
Mavi gözler yalnýz i mgelemde yaþayacak
-Sen! Allah’sýz; bu yakarýþ çýðlýðý; kendi özünde batan-
Kar yýlgýný bir gece tebessüm tükendi
Ve eþildi büyük kader duygusu
Yüreðimde kýyýlmamýþ gömülerin
Kuyruða homurtusunu sokmuþ u/yandý -her sabah-
Heyhaaat; meðer ki etten kemiktenmiþ caný
Anýnda uçmaða vardý
-Sen! Allah’sýz ulu bilinmezin çaðrýsýný bul! -ahir ölüm yelini!-
Âh çekiþ korlanýþ
Göksel sürahiler gibi boþaldý
Yanarken toprak isli menzil o büyük âyin
Durmadan inledi saðlar korosu;
Yol ver sevgimizin ürkünç ejderi!’
Kaç kere yüzlerinize çevirildi bu ölümcül yakarýþ
Yitti karanlýðýn aðzýnda alevin ýslýk sesleri
Sonra ses bile dondu