Kar olsan düþsen tenime, kârdan sayarým içimi titreten soðuðunu! Ne de olsa yanaklarýmý ýslatan tek saðanaktýr adýn…
Hicaz makamýnýn kaba do’suna inat, Ýzin ver kalbinin makamýna sancýlý aþk doðumumu Hem umuma açýk deðil midir gözler? Utandýrma sakýn bakýþlarýmý. Sen görmezden gel…
Adýn gül deðil senin! Gül, küçüksün henüz. Hiçbir sevgilinin ilk buluþmasýnda, Vazoya dikilme sakýn koparýlýp dalýndan. Dikenlerin dildir, isyanýný parmaktan akýttýðý kana anlatan.
Dil’siz olsanýz da a(n)lamazsýnýz tadýný asla, Gözlerinizi kapatýp kokusunu ciðerlerinize doldurmadan. Ve sen hiçbir yakýþýklýnýn yakasýna yakýþmazsýn aslýnda. Dedim ya, Gül! Küçüksün henüz. Bu yüzden yanaklarýmda en dramatik gülücüksün…
Dudaklarým topraðýn tenine gömülsün baþka niyetim varsa eðer! Göz kapaklarýný ört gözbebeðinin göðsüne. Ben kirpiklerinden öpsem de yeter…
Ezgin KILIÇ Sosyal Medyada Paylaşın:
hüviyetsizim Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.