Çok Sevdim Seni, Affet...
Gitmeliyim artýk, üzgünüm…
Sen de üzülme ne olur, kýyamam ki yüzünün sahiline
hüzün vurmasýna.
Gözyaþlarýn dalgalanýp bir kere bile deðse kirpiklerine,
Boðulurum…
Üzgünüm…
Kýzma sakýn kaçar gibi birkaç satýrýn ardýna sýðýnýþýma,
Ve ne olur sitem ediyorum da sanma.
Kýrýlma bana.
Küçücük omuzlarýma birkaç beden aðýr geldi;
küçük kaldý yüreðim,
Sýðdýramadým yokluðunu.
Yoruldum yalnýzca…
Ayrýlýkla savaþmadýðýmý düþünme ne olur!
Direndim.
Karþý koydum ayak bileklerime dolanan gitmelere.
Her gece göðsüme çöken tavana inat nefes alýp verdim sana.
Þizofreni bir sevdaydý zaten seni uzun uzak seviþim,
Duvarlardaki hayalinle seviþmem,
Ve karanlýk odada saat tik takýný senin ayak sesin
zannedip seviniþim..
Uyanýþlarým,
Ve kýrýlan hayallerim…
Sensizliðin eksilttiði sen dahil ne varsa iþte benden giden.
Her birine gücümün yettiðince direndim.
Çok sevdim seni, affet!
Olmayýþýndan çok aklýma yenildim…
Ben gittiðim yerde de en çok seni biriktirip,
Yine seni seveceðim.
Üzülme…
Kim bilir yine bahar gelir topraklarýmýza,
yapraklarýmýz rüzgarla seviþirken yeþeririz belki yeniden.
Kim bilir…
Belki de geç kalýnmýþ bir vedadýr bizimki.
Her konuþmaya üzülerek baþlamamýz bundan deðil midir sevgili?
Cümlelerimizin yüklemsiz kalmasý çaresizliðimizden deðil mi?
Gözlerimiz sözlerimizden çok susuyor artýk.
Uyanýrken hangi uykuda unuttuk biriktirdiðimiz düþleri.
Aþka pusarken ayrýlýða teslim olduk!
Sustuk, sustuk, sustuk…
Biz en çok susmaktan yorulduk…
Ölüm, vedalaþmaya fýrsat býrakmadýðý için
bir ayrýlýk olmazdý asla.
Bu yüzden can çekiþirken vedalaþýyorum seninle,
Beyin ölümü çoktan gerçekleþmiþ,
bitkisel hayatta bir aþktan nefes alýyoruz anlasana!
Anla/sana…
Ezgin KILIÇ // Düþ’eþ Sancýlar kitabýndan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.