Arzunun ayaðý zemine bassýn
Ne afakî olsun ne de çok uçuk
Varsýn eller kýzsýn, yüzünü assýn
Resûl’ün yolunu takip et çocuk!
Kýrmaya müsait olsa da yapýn
Çalana açýlsýn hoþ gönül kapýn
Zannetme ki nefsin tek hendikapýn
Yalan da, gýybet de musibet, çocuk.
Ýnsan denen beþer bu handa konuk
Her mezar mahþere gönüllü tanýk
"Dil" gönül çeþmesi; akma bulanýk!
Makbul olan hoþ söz, muhabbet, çocuk.
Mü’minin helaký öfkeyle baþlar
Kalp nefret doluysa kin gözde kýþla’r
Arsýz, edepsizi þeytan alkýþlar
Kibirin bedeli "müebbet", çocuk!
Ne kalpte noksan var, ne dinde kara
Hatayý, kusuru kendinde ara
Ateþ eksik ise neylesin çýra
Îmansýz yürekler rutubet, çocuk.
Her nefes insana vazife yükler
Can denen emanet bedeni bekler
Sanma ki takvimler güne gün ekler
Son nefesle biter bu nöbet, çocuk!
Herkesin elinde olsa da plan
Gerçek olan bu an, gerisi yalan
Bir kemik yýðýný geride kalan
Unutma! Ölümdür akýbet, çocuk...
Unutma! Ölümdür akýbet, çocuk...
Mecit AKTÜRK