Yalnızlığın Anımsattığı

yaramdan akar
yaðmurdan kaçýp kendi mezarýna tutulan bir gökyüzü
boðazýna dayanmýþ býçak gözyaþýmýn ah
gözlerim hiç aðlamazmýþ gibi yapar

sýrlar
kalburumun içinde cenin gibi uyuyan
tüm bu yalnýz zamanlar
kalburumu doðduðum günden beri aðrýtan

belki bir bardaklýk belki bir okyanus kadar
suyum
karanlýktan bozma
daha yakýndan bakýnca
daha yakýndan dokununca
silinir gider tebeþir ellerin

Sosyal Medyada Paylaşın: