Aklımdaki Kuşlar

‘Aklýmdaki kuþlar hüzünle ölüyor
ve buna bir dur diyen hiçbir gökyüzü görmedim’

Zaman geçip gidiyor üzerimden
yanýna almadan beni
belki
bu nedenledir geçmiþe takýlmam bu denli

Dýþarýda çocuk sesleri
bazen tanrý’nýn aðzýndan kaçýyor
duyuyorum
mutluluða kulak misafiri oluyorum
ki bu eve pek davet edilmem
Biraz daha kalýyorum, biraz daha uzun...

Dýþarýda çocuk sesleri bana bilmediðim bir hayattan bahsediyor
parlak nilüfer bahçelerinden
gök kuþaðý üzerine kurulu düþler meclisinden
anlamýyorum
dünya haritasýnda o hayatýn yerini bir türlü bulamýyorum
belki bu yüzden ölüme güzel bir anlam getirebiliyorum...

Pencere pervazýnda ölü bir kuþ gibi yatan kederi
avuçlarýmýn arasýna alýyorum sonra
onu sahipleniyorum
onu besliyorum
ona vücudumdan bir yuva yapýyorum!
Belki benim gidecek bir yerim hiç olmadýðýndan...

Dünyanýn barýþ geçirmez tüm savaþlarý
iki ciðerim arasýna düþüyor
göðsümde bazen bir Hiroþima, bazen bir Filistin aðrýsý
nasýl nefes alacaðýmý bilmiyorum!
þimdi, mezar taþý anne rahminin baþýna dikilmiþ
Iraklý bir bebek gibiyim
Belki sýrf bu yüzden doðmamýþ olmayý yeðlerim!

Hayat öldürür ve ölüm hayatýn baþladýðý iþi bitirir;
Ýþte bu yüzden ben
’yaþadým’ diyemiyorum!

Sosyal Medyada Paylaşın: