Ey Yar...
Hiç olmazsa bir ‘hoþça kal’ de giderken.
Bilirsin, bir bahanesi olsun ister herkes ölürken…
Salladýðýn el, sallandýrdýðýn umutlar aslýnda elinde.
Elinde deðil biliyorum,
Ve elimde deðil sil baþtan baþlamak her þeye.
Kýrýldýk ve paramparçayýz…
Hayallerimiz birikmiyor artýk avuçlarýmýzda,
Avuçlarýmýz yangýn yeri,
Avuçlarýmýz acý taþýyor,
Acýlarýmýz merhem þimdi geçmeyen yaramýza…
Gül düþmüyor artýk gülümseyiþlerimizde yanaklarýmýza,
Dönüþsüz yol düþüyor yar, aramýza.
Kurduðumuz düþ üþüyor,
Çalmýyor bu son bakýþlar kalbimizi ayrýlýðýn cebinden,
Tüm mutluluklar yüzümüzde biraz hüzne çalýyor…
Ey yar…
Yarama üflediðin dudaklarýnýn arasýndaki nefes ben olayým,
Kendi acýmda soðut beni…
Ey yar…
Gözlerin düþmüyor karanlýk gök/yüzüme nicedir.
Uykularýma gelmiyorsun…
Senli tüm rüyalarým sensiz kabuslara gebe,
Sen de görmüyor musun?
Hissetmiyorsun acýmýn saðanaðýný ve özlemiyorsun,
Yüreðini ben deðil, kýyamam; yüreðimin özlemi yorsun.
Dönmüyorsun,
Özletiyorsun,
Öl mü diyorsun?
Ey yar…
Acým taze, tenim sýcak ve yaram derin hala.
Söylesene kaç teselliyle kandýrabilirim kendimi daha,
Kaç yalan eklemeliyim inandýrmaya çalýþtýðým kalbime?
Kaç kez daha birleþebilir kýrýklarým böyle,
Kaç defa daha kaldý kýracaðýn?
Ey yar…
Bu veda son mu?
Sesimden önce titriyor her seferinde yüreðim,
Üzerine titrediðim yüreðin acýmýyor mu?
Canýn hiç mi yanmýyor,
Gittiðin yer her nereyse, yangýnýný söndürebiliyor mu?
Alýþýyor musun,
Yoksa çoktan mý unuttun?
Ey yar…
Benden gittiðin yerde býraktýðýn boþluk duruyor hala.
Ne sen gel yeniden geri,
Ne de bir daha doldurabilecek o boþluðu herhangi biri.
Gelme…
Sen kanat beni elinden geldiðince, durma!
Hiçbir yaranýn kabuðu acýsýný üþütmez nasýlsa...
Ezgin KILIÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.