bakýþlarýna bakýlýrsa epeyce yüklü
epeyce kýzýlca kýyamet
sanki bir cendereden çýkmýþ
ne çok benziyor diðer kadýnlara
ýssýz- kimsesiz
kebir yüzünde yosun tutmuþ sýð gizem
bahtýný sürme çekmiþ safir gözlerine
bakir bir tebessümle
ne tahtým var, ne adým
iþte budur diyor hikâyem
vakur duruþlu kadýn
duruyor hayatýn en tanýdýk yerinde
ürkek bir ceylan
süsen elleriyle
hayaller ayýklýyor çocukluðundan
hayli paralanmýþ caný
tenini yontan acýlarý içten
damarlarýna akan
rüzgâr geçirmiþ ellerini saçlarýna
uðul uðul yoluyor kökünden
yýllar dökülüyor omuzlarýna
bu ne ilk ne de son
zaman yaðmalýyor göðsünü
hançer dokunuþuyla hiç durmadan
yaðmur bahis oynuyor gözlerinde
aralýksýz dökülüyor yanaklarýndan
kadýn bahsi kaybediyor
uzunca eðiliyor kirpikleri yaðmurdan
gerisi ukdedir içinde kalan
oysa ne çok yakýþýrdý nazlý bir gülüþ
küskün dudaklarýna
ve mutluluk ne güzel yakýþýrdý
mahzun bakýþlarýna
olmasaydý þeceresi bozuk insanlar
ah belki de gül’dü adýn
Kim bilir...
gökçe duruþlu kadýn
21/02/2012/ N_Erol