Kış Ayrılıkla Gelir

Hava soðumaya baþladý,
soðukkanlý dudaklarýyla ayrýlalým deyince.
Üþüdüm sonra,
mecburen yalnýzlýðýmý giydim üstüme..

Dudaklarýn hiç acýmadý mý elveda derken ?
Kuru kuruya olan ayrýlýk hiç çatlamadý mý ?
Oysa;
oysa duyunca kulaklarým bile kanadý,
kýrmýzýlýðý gittikçe koyulaþan kalbimle beraber.
Baþkalarýný sevebileceðin haberiyle eserken rüzgar,
ses’sizliðe büründü her yer.
Sustum,
ayrýlýk þiddetle çarpýyor tenime.
Özlem þarkýlarýný öðretiyor eski bir radyo,
tabi aþk baþkalarýnýn dilinde.
Pantolonuma gizlediðim ellerim,
ellerini özlediðini söylüyor yýrtýk ceplerime.
Dudaklarýma yasakladýðým senli cümleler yüzünden,
ellerim konuþuyor sadece..

Özledim kelimesi,
avutmuyor hiçbir atasözünü;
yýlan hâlâ deliðinde.
Peki ya sen nerdesin ?

Bu ayrýlýk mesela,
Ne zaman bitecek ?
Bu soðuk mevsim,
Ne zaman yazý getirecek ?

Kýþ ayrýlýkla gelir sevgilim,
sen gelmezsen yaz hiç gelmeyecek..

Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın: