Sen benim ilk ayrýlýðýmsýn. Gözlerimden yanaklarýma doðru süzülen birkaç damla hatta. Eriyen, eridikçe küçülen ve hafifce dudaðýmdan öpen. Gitme, dur, kal adýnda; kabul olmayan eksik dualarým ayakkabýlarýna, uykusuzluðuma sarýlarak sabahlara kadar aðlayýþlarým sonra..
Sözyaþým, yani kýrýk kalemimden dökülen kömür, günahkar dilimde paslý bir küfür, iç ve dýþ isyanlarýmýn toplamý; kalbimle çarpýmýsýn..
Kabul et, gidiþin saðýrcaydý ve ayakkabý týkýrlarýn yüzünden duymadýn yalvarýþlarýmý. Ardý ardýna tekrarlanan gitme’ler çýktý sadece dudaklarýmdan, seni seviyorum gibi iki kelime deðildi ama bunlar. Bu yüzden þaþýrdý dilim, yarýda kapandý dudaklar; aniden de kesildi nefesim.. Gittin, ve ben kalmayý öðrendim..
Her terkediliþten sonra kalýþlarýmdaki gizlinen özne adýn. Ýlkler unutulur mu hiç ? Sen benim ilk ayrýlýðýmsýn..
Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Kastancı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.