Ne zaman seni düþünsem, bu kente yaðmur yaðar mutlaka. Yanaklarým ýslanýr, Yüzüm sana boyanýr sonra…
Uzaktayým þimdi, Ve çok uzaksýn aklýmýn ucuna bile. Ücra bir hayalin kýrýlma noktasýndayým, haberin yok. Yýkýlýyor þehir, Çöküyor dað, Bükülüyor dudaklarým, Dizim topraðý öpüyor sonra. Yoksun ya, Ve yüreðim ilk defa böylesine yoksun senden, bilmiyorsun… Sen assan yüzünü bir gülücük asýlýr o an yüzümde. Bir cellat vurur kendi boynunu, Bir martý zirvedeyken kapatýr kanatlarýný, Son dalýþý olur o dipsiz boþluða. Ve bu son dalýþým gözlerinin sonsuzluðuna. Son gidiþin bu, Son uðurlayýþým seni.
Uðruna ölmüþlüðüm var benim, hem de kaç kere. Mesela saçlarýný kestirdiðinde bile, her bir saç telin yerine…
Her þey inceldiði, insan incindiði yerden kopuyor hayattan! Yüreðimi burkuyor vedalarýn, incitiyorsun. Sýzlatýyor içimi aklýma geliþinde býraktýðýn ayak izlerin. Öyle bir uðrayýp gidiyorsun. Düþüyor içimde bana kalan son þehir. Ve düþüyor sevdanýn gardý, Gidiyorsun. D/üþüyorum ardýndan…
Son nefesi vermeden ve sarýlmadan topraða tenim, Dudaklarýný dudaklarýma göm. Aðzýmýn tadýyla öleyim…
Ezgin KILIÇ Sosyal Medyada Paylaşın:
hüviyetsizim Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.