sensizce bir şiir

ben hep hýçkýrýklarýn bana ait yanlarýnda avundum...
duyulmadýk kelimelerin,içimde oturmuþ yerlerinden en çok korktum...






korkuyorum ben,
gecenin gözlere görünmeyen eksik kýrýntýlarýnda
büyüttüðüm bir menekþenin susamýþ yapraklarý oluyordum
günaydýn demeyi unutan yarýnlara...
ýstýrabý gönlümde ilklere hediye edilmiþ bir yazgýya ihaneti
belki de çýngýraklý yalanlarýnýn tam yüreðimden soktuðu bir acýyý yazýyorum
senden kalma kýrýk sayfalarýma...


unutmanýn adýný öðretti bir seher vakti annem
unutmanýn adýný silmiþken sensiz yarýnlarýma karlar yaðarken...






üþüyorum ben,
hala senden kalma yalýn kalmýþ ayaklarýmýn yollarýnda
parçalanmýþ,
ýsýnmaya yüz tutmuþ bir acýnýn dem vuruyorum sokaklarýnda...
çeyizi kanlara bulanmýþ bir gençliðin
elden çýkan yaslý duvaðýnda,
sahte bir umut savuruyorum
samtýný ararken karanlýklarýn
en çok bu kimsesizliðin sana çýkan kavþaklarýnda....



içtiðim tüm zehirlerin adý senken
yamalanmýþ bir köhne mutluluðu gözlerinden satýn aldým...
mevcudiyeti kabuslara arkadaþ bir sevdanýn anýlarýnda...






sen oluyorum gittikçe ben,
kendi içerisinde cebelleþen bir ömrün,
yürek ve beden arasýnda cereyan eden savaþýndan
sakat çýkýyor ruhum...


nevnihali çoktan çürümeye baþlamýþtý deðil mi bu sevdanýn oysa...



ben hep ümit denilen yalanýn ortasýnda kaldým
ezilen bir cümlenin enkazýndan nefessiz çýktým derken
her þeyi sen olan bir acýyý damýtmaktan baþka çaresi olmayan sevdanýn
sevdalýya yazýlmýþ tüm kelimeleri gibi kayboluyorum yýllandýkça
kum saatinin her tanesinde yazgýmý akýtýyorum
ölüm denilen sonsuz vuslatýn inatçý gidiþlerine...



annesiz kaldým hep sessiz sözcüklerin sukuta erdiði bir bayram sabahýnda...
sensizce...
kimsesizce...






Sosyal Medyada Paylaşın: