sevdiğini göstermek

Hatýrlýyorum.
Ýlkokul yýllarýydý.
8-9 yaþlarýndaydým.
Sevdiðim kýza
hislerimi belli etmek için
bildiðim tek yol kaba kuvvetti.
Genellikle onunla uðraþýr,
onu iter, saçýný çeker,
güç gösterisi yapardým.
Sadece ben deðil çevremdeki bütün küçük adamlar
böyleydi.
Bazen ayný kýz için saatlerce dövüþürdük.
Yerde toz bulutu içinde yuvarlanýr, birbirimize tekme atardýk.
Ve bunu kýzýn önünde yapardýk.
Genellikle baþarýsýzlýkla sonuçlanýrdý bu kavgalarýmýz.
Baþka ne yapabilirdik?
Bilmiyorduk sevgiyi nasýl göstereceðimizi.
Bize öðretilmedi.
Bildiðimiz þey
içimizdeki öfkeyi gösterme þekliydi.
Bunu doðumdan sonra öðrenmiþtik
ailemizden,
filmlerden ve
sokaktan.
Ýlkeldik.
Bu sorunu kendi baþýmýza aþmalý, evrimleþmeliydik.
Fakat kýzlar öyle deðildi.
Doðuþtan mükemmel yaratýklardý.
Daha zeki, daha hassastýlar bizden.
Onlarý yakalamak için
liseye kadar beklemem gerekecekti.
Yakalayýnca da kucaðýmdan hiç indirmedim onlarý.
Sevgiyle, aþkla doldurdum içlerini.
Hala o yýllarý düþündüðümde
o kýzlara yaptýðým bazý þeyler için piþmanlýk duyarým.
Her ne kadar o kýzlar þimdi büyümüþ
harikulade kadýnlara dönüþerek
çoðunlukla bizi aldatmýþ ve
incitmiþ olsalar bile…

Sosyal Medyada Paylaşın: