Bu rüzgârla, þimdi çoktan unuttugum Tarlalarda baþaklar egiliyor; Degirmen miydi depo mu, o yikik... Terkedilmiþ yapinin bacasinda, Derin düþüncelerde iki leylek; Birisi ayakta ve çökmüþ digeri.
Bu rüzgâr, þimdi deniz kokusunu, O kadîm sâhilde gezdirirken Bir þeyi yapamayacak yalniz... Ölmüþ güzellerin saçlarini, -Onlari ben unutmamiþ olsam da- Artik dagitmayacak bu imkânsiz.
Duyulan bir sünbülün þarkisi mi? Sünbül, eski saçlarin anisi; Sanirim bizim de ardimizda... Ölüm, zaman ormaninin parsi.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hüsrev Hatemi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.