İKİ SARMAL

gökler kanýyordu ýssýzlýðýn bozgununda
seðiren sulardý tenimizi ürperten
can içre sancýyan sanrýlarda
bulduk kendimizi yeniden
yeniden ayrýlýp kavuþmalarda

deniz karanlýðýna sýðýndýðýmýz zamandý

köpükleri kývýlcým yüklü dalgalar
saçýp savurarak bizi bizden ötelere
bir kýyýyý arýyorlardý, kýyýda bir kulübeyi
dingin bir saðnaðý emiyordu göðsü denizin

gülüþen ýþýklarýn kaynaþtýðý o uzak limandý

ikili sarmaldýk akýl almaz bir boþlukta
seslerimiz seviþiyordu sevincin aðýzlarýyla
parmak uçlarýmýzda kývýl kývýl kumlarýn kýpýrtýsý
gök bulut yýðýlý, inadýna çoðalan bir öfkeyle

iki ömrün sýðdýðý küçücük bir andý

bir düþ seli miydi sürükleyen bizi
gerçeklerin kýskacýnda döne döne
birden bulup birden yitirdiðimiz
geldiðimiz ve gidecek olduðumuz o yöne

bilmem ki hangisi doðru, hangisi yalandý?
Sosyal Medyada Paylaşın: