AŞKA BAHAR YETMEZ

kýrlarda uçtuðumuz o ilk mevsim
dalgalanan yeþil otlar, ekinler
rüzgâr kaçýrýyor seni
ardýndan koþan kelebeðim
kaç gün ki þu küçük ömrüm
anlýyorum
aþka bahar yetmez

leylaklar öyle usul öyle deli mor
kuytu bahçelerimde yine
bir þarký fýþkýrýyor pencerelerden
bir perde benim için aralanýyor
içimdeki küheylan kiþnese de adýmlarým ürkek
yürüdüðüm yollarý dal basmýþ
oysa biliyorum
aþka bahar yetmez

bülbüller çaðýrýyor çiyli þafaðý
usulca öpüyor gökyüzünü
topraðýn nemli dudaðý
tomurcuk açýmý gülümsüyoruz
bütün güller yediveren olsa da
usulca solduklarýný görüyorum
aþka bahar yetmez

ben bir delice þahaným
uçsam, kanatlarým pervane
dönerim bulutlarýn arasýnda
güneþin kamaþtýðý yerde
keskindir, aldanmaz gözlerim
uzaktan seçerim yalnýzlarý
yüreðin çoraksa boþuna bekleme
yeþilime koþ, karýþ bana
aþka bahar yetmez

o ýrmak kiminle konuþur
eski sevdalarýn yataðýnda
uyurken büyük uykusunu
kim daðýtýr bulutlarýný
kim siler gözlerinin pusunu
can usuldan akan o sudur
bulur bir gün okyanusunu
aþka bahar yetmez

gecikmiþ yolcular adýna
yana yana geliyorum
tut elimden çek beni
içimin kuytularýnda açan o çiçek
o çiçek, öldürecek beni
son bir yaðmur yaðsa da
baharýmýz uzasa da
güz yelleri kavurur tomurcuklarý
aþka bahar yetmez
Sosyal Medyada Paylaşın: