Bütün Türk Gençliğine

I

Yer bulmasýn gönlünde ne ihtiras, ne haset.
Sen bütün varlýðýnla yurdumuzun malýsýn.
Sen bir insan deðilsin; ne kemiksin ne de et;
Tunçtan bir heykel gibi ebedi kalmalýsýn.

Iztýrap çek inleme... Ses çýkarmadan aþýn.
Bir damlacýk aksa da bir acizdir göz yaþýn;
Yarý yolda ölse de en yürekten yoldaþýn,
Tek baþýna dileðe doðru at salmalýsýn.

Ezilmekten çekinme... Gerilemekten sakýn!
Ýradenle olmalý bütün uzaklar yakýn,
Dolu dizgin yaparken ülküne doðru akýn,
Ateþe atýlmalý, denize dalmalýsýn.

Ölümlerden sakýnma, meyus olmaktan utan!
Bir kere düþün nedir seni dünyada tutan?
Mefkuresinden baþka her varlýðý unutan,
Kahramanlar gibi sen ebedi kalmalýsýn...

II

Sen ne elde ve dilde gezen billur bir saðrak,
Ne de sýska bir göðse takýlan bir çiçeksin;
Senin de bu dünyada nasibin var savaþmak!...
Kayalarla güreþip daðlarda öleceksin.

Yoldaþlýk ederekten gökte güneþle, ayla,
Aþarsýn tepe, ýrmak; yürürsün ova, yayla...
Hayata ne biçimde geldinse bir borayla
Daha sert bir kasýrga içinde biteceksin.

KIZIL ELMA uðruna kýlýç çekince kýndan,
Bahtiyarlýk denen þey artýk geçmez yakýndan.
Mesut olup gülmeyi sök, çýkar hatýrýndan.
Belki öldükten sonra bir parça güleceksin.

Yüz paralýk kurþunla gider ’HAYAT’ dediðin;
’Tanrý yolu’ uzaktýr; erken kalk sýký giyin.
Yazýk, bütün ömrünce o kadar özlediðin
Güzel Kýzýl Elma’na varmadan öleceksin.

III

Belki bir gün çöllerde kaybedersin eþini,
Belki bir gün aðlarsýn kaçtý diye karýna.
Iþýksýz kulübende boranýn esiþini
Dinleyerek çýkarsýn bir ümitsiz yarýna.

Gün olur ki mertliðin uðrar kahpe bir hýnca;
Namert bir el arkandan seni vurur kadýnca;
Bir gün sabrýn tükenir... Silahýný kapýnca
Haykýrarak çýkarsýn yurdunun daðlarýna...

Hayatýn kamçýsýyla sýzar derinden kanlar,
Senin büyük derdinden baþkalarý ne anlar?
Vicdanýný ’Paris’e, ’Moskova’ya satanlar,
Küfür diye bakarlar senin dualarýna.

Hey arkadaþ!... Bu yolda ben de coþkun bir selim,
Beraberiz seninle, iþte elinde elim.
Seninle bu hayatýn gel beraber gülelim,
Ölümüne, gamýna, tipisine, karýna...

IV

Atandan kalmýþ olan kýlýcý iyi bile,
Onu bütün gücünle vuracaksýn çaðýnda.
Savaþ... Bunun tadýný ey Türk sen bulamazsýn,
Ne sevgili yanýnda, ne baba ocaðýnda...

Savaþmaktan kaçýnýr, kim varsa alný kara,
Kan dökmeyi bilenler hükmeder topraklara...
Kazanmanýn sýrrýný bilmiyorsan git, ara
’Çanakkale’ ufkunda, ’Sakarya’ topraðýnda.

Siyasette muhabbet... Hepsi yalan, palavra...
Doðru sözü ’Kül Tegin’ kitabesinde ara...
Lenin’den bahsederse karþýnda bir maskara,
Bir tebessüm belirsin sadece dudaðýnda.

Yataðýnda ölmeyi hatýrýndan sök, çýkar!
Döþeðin kara toprak, yorganýndýr belki kar...
Sen gurbette kalýrsan, ben ölürsem ne çýkar?
Ruhlarýmýz buluþur elbet ’Tanrýdaðý’nda...

V

Mukadderat isterse seni yoldan çevirsin,
Sen hele bu yollarda yýpranarak aþýn da,
Varsýn bütün ömrünce bir an nasip olmasýn,
Yorgunluðu gidermek serin bir su baþýnda.

Bir gülüþten ne çýkar, ne çýkar aðlamaktan?
Kullar kancýklýk eder, bela bulursun Hak’tan.
Gün olur ki bir yudum su ararsýn bataktan,
Gün olur ki bir tutam tuz bulunmaz aþýnda.

Bir çýð gibi yürürsün bir lahza durmaksýzýn,
Bir ilahi kaynaktan geliyor çünkü hýzýn.
Duygularýn ölmüþtür... Tapýnýlan bir kýzýn,
Bir füsun bulamazsýn gözlerinde, kaþýnda.

Istýrabý kanýna kat da göz kýrpmadan iç!
Varsýn gülsün ardýndan, ne çýkar, bir iki piç...
Bu varlýk dünyasýnda yalnýz senin hiç mi hiç,
Bir þeyin olmayacak hatta mezar taþýnda...
Sosyal Medyada Paylaşın: