gökyüzünün ateþi çýkmýþ
kuyruðunu nasýl da kývýrmýþ yorgun nehir
alnýndan ter boþalan gururlu bir duvar
otururken gölgesiyle diz dize
anlýyorum bir tek dizeye nefes alýr yaz
eteklerini topla diyorum söðüdün kulaðýna
o daha delifiþek açýyor bacaðýný
rüzgâr yaldýzlý bir yelpazeyi sallýyor elinde
kuþ kýrýntýlarýný döküyor aðaçlar
topraðýn sofra örtüsüne
iþte geliyorsun aðýr aðýr
iki damarý týkalý yaþlý bir tekne gibi
sallanýyorsun kalbimin balkonunda
dönüyorsun gidiþten
ilk kez sevinçle öldürüyorum bir sigarayý yarý ömründe
günler geçiyor geçmiþin çemberinden
bütün geçimsizliðimizle onlara benziyoruz
iri kýyým bir yalnýzlýk düþüyor omuzlarýmýzdaki
cýlýz beklentiler takvimine
önce koynuna eðilip doðuruyorum
ateþin buz giyindiði endiþeleri
senden doðuyorum sonra
-aþkýn her þeyden haberi var-