Bir adam ki; gözleri bir noktaya dikilmiþ,
Suratýnda bin parça... belli ki tasasý çok.
Hortlak mý görüyor ne? Tiksinmiþ ve irkilmiþ,
Sendeliyor yerinde, tutacak asasý yok.
Beynini bir kemirgen kemiriyor besbelli,
Cin çarpmýþa çevirmiþ, karþýda gördükleri.
Meczup hale düþüren, oynarken çifte telli,
Cehennemi ateþler, ruhundan verdikleri.
Sesi kan donduruyor, bu korkunç sessizliðin,
Yüreði sancýlara ne kadar dayanacak.
Ýçten içe aklýný yoran kimsesizliðin,
Doðallýðýný bilse belkide uyanacak.
Meraklý kalabalýk toplanmýþ çevresinde,
Ýpucu arýyorlar çözmek için düðümü.
Soðuk bir bakýþ çakar, akým yok devresinde,
Gören var mý der gibi, benim son gördüðümü?
Sýkýntýsý aþikâr yemiþ dost darbesini
Ýnsaf deðilse neyle? Çalýþýyor bu alet.
Saklar dilin altýnda, ihanet harbisini,
Dumura uðratýyor vicdan denen hayalet.
MehmetZiya
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.En Çok Okunan Şiirleri
HOŞGÖRÜ KÖYLÜ GÜZELİ LÂLE (semai) ELİF HZ. ÂSİYE BENDEGÂN OSMANLI (mesnevi) OSMANLI DESTANI (mesnevi) BÂRÂN EFGAN