Halep ve Arþýn Gibi
Gençliðimi sormayýn, zaman ne varsa aldý!
Halep ve arþýn gibi þimdi bütün sözlerim...
Hendek aþtýðým günler artýk mazide kaldý,
Camlarýn arkasýndan aðýt yakar gözlerim...
Hani dik yamaçlardan týrnaðýmla çýkardým!
Bulduðum mecralarda bulanmadan akardým...
Hani her gördüðüme çakmak, çakmak bakardým!
Geçen güzellikleri hem de nasýl özlerim...
Sormayýn niye böyle, üzgün düþüncelerim?
Mazime imrenerek yazdýðým güncelerim…
Geçen dimdik duruþlu günleri incelerim!
Ne kadar derin olmuþ býraktýðým izlerim?
Akýp giden yýllarý sayýp da ne olacak?
Akýbet her insanýn baþýna ak dolacak!
Bahar bitti, güz bitti, elbette kýþ gelecek
Soðuklardandýr belki sýzlar durur dizlerim...
O dinçlik günlerini anlatmak ne kadar zor.
Andýkça alev, alev içime çöker bir kor...
Bunca kayýptan sonra gel sonunu hayra yor!
Yýllar mý bozdu yoksa yokuþ muymuþ düzlerim?
Hâlâ dik duruyorsam yaratanýn hikmeti!
Ben el açtým Hakk verdi aradýðým nimeti!
Bir bulsam saðlýk denen en zengin ganimeti;
Çok istedim sanýrým çekilmiyor nazlarým...
Hani ya uzanýnca baþým göðe deðerdi?
Aðaran saçlarý ben almadým, zaman verdi...
Söz dinlemez baþýmý yalnýz yýllar eðerdi!
Ýþte hep bu yüzdendir kesildi tüm hýzlarým...
Antalya–2012/02
Halil Þakir Taþçýoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.